Westchnienie po transplantacyji.

Napisałbym do Ciebie, bo noszę Twoje serce.
Lecz nie mam tej możności, Ty ją odejmujesz.
Z każdym jego biciem przypływ Ciebie czuję.
Długą drogę pokonuje krew już nie moja.
Wypełnia me ręce, jej barwa, ta Twoja.
Sam ołówka nie chwytam, trzymamy go razem.
Kartkę także pieszczą palce dwojga osób.
Na nią spoglądają w jednej dwie istoty.
Jestem współwłaścicielem własnego, swego ciała.
Nosem wciągam tlen, oddycham za nas dwoje.
Część moja trwać tak sobie pragnie ze spokojem.
Lecz drgawki czuję tak, jakby mną potrząsano.
Dajesz znać o sobie, chcesz by Cię pamiętano.
I gdybym był solistą, to śpiewałbym w duecie.
Nie będę nigdy sam, daleko czy też bliżej.
A na statku swego życia dwa posiadam stery.
Brak mi intymności, Ty mnie obserwujesz.
Ale wiesz też najlepiej, czego sam potrzebuję.
Kupuję dwa bilety, zmierzając dziś do kina.
Kończę już nie pojedynczo, tylko w liczbie mnogiej.

I na ironię losu źle mi z tym nie jest.
Bo pisząc na Twój adres piszę go do siebie.

Czyli efekt przypadkowego natchnienia nad ranem przy świeczce ;).
I cieszę się, że wreszcie coś napisałem, choć tak, jak mówię, przypadkiem.
Ale tym pseudowierszem nie ukryję tego, że już dawno powinienem spać.

(teraz tylko wreszcie uciec.)