Wyobraźmy sobie, że wchodzę w tym momencie na podest.
Staję nieco wyżej niż siedzi sobie publika, jestem na wprost.
Ulokowałem się za amboną, poprawiam mikrofon i zaczynam.
I zadaję następujące pytanie, które brzmi właśnie tak:
Czy jest coś, za co mógłbym podziękować tramwajowi nr 34 ?
I po chwili milczenia sam sobie nań odpowiadam:
Tak, mogę mu podziękować za natchnienie do przesłuchania Turnaua.
I na zakończenie powtarzam za Elvisem, nieżyjącym już, Presleyem:
Thank You, thank You, thank You very much.

Pytanie tylko po co ta cała szopka ?
Po prostu to chciałem powiedzieć i dodałem tą scenografię.

(Dziwnie piszę. Nieprawdaż ?)