Jak się spaceruje po łąkach, wieczorem, gdy spowija je gęsta mgła ?
Jak się moża czuć z tym, że dookoła Ciebie rozpostarty jest mrok ?
Jak się żyje z tą myślą, że w tym momencie widoczność jest mierna ?

Szczerze mówiąc, powiem Ci, że taki spacer potrafi orzeźwić. Serio.
Brak jedynie Charona, Obola bo widok przypominał brzeg rzeki Styks.
Przez łąki ciągnie się polna, wyjeżdżona już porządnie, niedługa droga.
W pewnym momencie tak troszkę opada w dół, wprost do tej gęstej mgły.
Stąd to wrażenie, że ten mityczny przewoźnik zabierze mnie do Tartatu.
Fakt, nie wierzę Mitologii Starogreckiej, która sama w sobie jest ciekawa.

Lecz mogę Ci powiedzieć, że takie wieczorne spacery poprawiają mi nastrój.
Do tego jeszcze, jeśli Przyjaciel wita Cię wieścią, że zdał dziś prawo jazdy.
Przynajmniej mam świadomość, że moim Bliskim coś się naprawdę udaje.
Bo jeśli o mnie mowa ? To znasz mniemanie moje na mój własny temat.

O właśnie zapomniałbym: tęsknię do chwill, gdy Słońce zachodziło ok. 22:00.
Do tego, mojego, wrażenia, że tuż za Lasem Wolskim ... szumi sobie Bałtyk.
Wiem, wiem. Dziwnie to brzmi, naprawdę. Bynajmniej takie uczucie miałem.
Tylko nie za bardzo pamiętam, czy już o nim wspominałem.

(I pójdę za radą Skoczka i za tym, co czuję. Spróbuję Tamto odświeżyć.)