Kołyszę, przechylam się tak, lecę z prawej i ląduję sobie po lewej stronie.
Gdy już się zatrzymam na lewej stronie to postanawiam wrócić, na prawą.
Mogę, chyba, powiedzieć, że tak w kółko. Choć nie do końca wyraziście.
Co prawda nie jestem aż tak chudy, by wiatr mógł do woli mną miotać.
Szkoda tylko, że tego wiatru nie widać prawie w ogóle. Z resztą dobrze.

I tylko zastanawiam się nad sensem mojego przechylania, kołysania się.
Gdy tylko doszedłem do jakiegoś wniosku to zatrzymałem się, po środku.
W końcu trzeba było powiedzieć temu, w którymś tam momencie, basta.

Może winy dopatrzę się w tym, że spałem tylko cztery godziny, nic ponad to.
Lub odpowiedzialność spływa na ten dzień, ten piątek, ten biometr, ten nastrój.
Jak na ironię losu: minorówka za oknem, a ja się czuję jak świeczka, wypalona.
Trudno. Skupię się, nabiorę powietrza, dmuchnę w płomień i położę się spać.
Drzemko, jeśli Cię ładnie poproszę, to pomożesz mi poprawić ten piątek ?
Ja tak ładnie, naprawdę ładnie, proszę.

(A potem znajdę Cię jorugcizno skryty wieczkiem.)