Spoglądam sobie, nawet nie ukradkiem, nie kątem oka, nic w ten deseń.
Ale mam problem, że nie umiem nazwać tego, co z moich oczu wypływa.
Nie chodzi mi tutaj o wieczność, bardziej koncentruję się na tym, co teraz.
Odrywam tak ten wzrok i patrzę sobie na brzeg biurka, pod ścianę, o.
Ilekroć tam zajrzę to na mej twarzy pojawia się nader szczery uśmiech.
O ! Właśnie ! Może to z oczu mych wychodzi na Świat pożądanie ? Hmm ?
Widzisz wyrzeźbiona w glinie i wypalona w piecu kobieto, co ze mną robisz ?
Tak zerkam na Ciebie, usadowioną grzecznie w glinianym wychodku.
Zerkam, spoglądam, patrzę - nie ważne. Ważne, że się uśmiecham.

Tak w ciągu tych kilku godzin, odkąd Cię mam, wysnułem porządny wniosek.
Że ten zczery uśmiech i to ciepełko, płynące z oczu mogą podnieść na duchu.
Najpierw Twoich Bliskich, Którzy chcą Ci w najlepszy możliwy sposób pomóc.
By potem, dzięki temu, podnieść z ziemi, podnieść z upadku samego siebie.
Ot taki, a nie inny wniosek. Wniosek, którego chcę, pragnę się trzymać mocno.
I pragnę Ci obiecać, Koleżanko, że Cię nie zamknę, nie schowam, nie ukryję.

Dziękuję Ci Wujku :). A teraz się położę.

(. ...Die isto sine peccato me custodire ?)