Mówiąc po swojemu, powiedziałbym, że: nihil, in me, boni.
Co mniej więcej, więcej mniej, oznacza, że nic we mnie dobrego.
Okay, mogę jeszcze zamiast 'we' zrobić 'ze' i będzie podobnie.
I nie twierdzę tak tylko tedy, gdy siedzę, niewygodnie, w dołku.
Raczej zawsze tak uważam. I tutaj mogę użyć słowa: zawsze.
Gdyż ? Za słowem 'nigdy' i słowem 'zawsze' niezbyt przepadam.
Taka już moja polityka. Wyjątek stanowi wiara, ot co.

Natomiast czy jest coś poza tym ? Liście, co pod butami leżą.
One sobie tak leżą, a ja po nich depczę, mimo, że je widzę.
Do tego ten szelest wydaje się być miłym, nader miłym.

Zapomniałbym, że wspinałem się pod klasztor na Bielanach.
Co raz wyżej i wyżej. Choć Srebrna Góra mierzy tylko 326 m.
Przynajmniej tak raczyło mi się śnić. Zeszłej nocy.
Wypadałoby rzeczywiście odwiedzić Ojców Kamedułów.

(Miałem spisać tylko cztery linijki, wybacz.)