Nad czystobłękitny Nieboskłon nadciągnęły, z południa, białe chmury.
Ledwo rozgościły się nad tzw. Dachem Miasta a już zaczęły działać.
Tak, dzięki Wam iglica na Kopcu Piłsudskiego zaczęła się przechylać.
Fakt, nie dosłownie, bo było to tylko złudzenie, ale Waszego autorstwa.

Jednak nie próbuję mieć do Was żadnego żalu, jakichkolwiek pretensyj.
Wystarczyło mi położyć się na szczycie Kopca i wpatrywać się w Górę.
Leżenie moje nie trwało bardzo długo. Wróciły sentymenty, pragnienia.
Choć radość i chęć do życia utrzymuje się, nadal, na niskim poziomie.
Mam wrażenie, że snuję się, może nawet niczym fetor. Niestety.
I nadzieję żywię wobec tego, iż się oczyszczę, przewietrzę i takie tam.

Tymczasem zakochałem się i zjadłem jogurt.
Ups, to drugie nader głupio brzmi... .

(I pasuje mi znów poleżeć, o.)