To rzesze Tych, co nie w pralni, jednak się czyszczą.
To tłumy Tych, co mydła nie, takowe dłoń im przenika.
To społeczność Tych, co bez ręcznika, nagość ich, jak przebiśnieg.
To kolektyw Tych, co brak prysznica, wszystek wypływa.

Stoją tak, drugi koło pierwszego, nieznajomi, norma, dla rzesz Tych.
Ratunku z nikąd, o tam, tylko z pierwszej strony, norma, dla tłumów Tych.
W podświadomości przyjść, przemówić i wyjść, norma dla społeczności Tych.
Za mierlinę się mieć, i nieboszczków też, norma, dla kolektywów Tych.

I przyodziewek, w czerń czarną, jak kruk, na ratunek rzeszom Tych.
Wśród ludzi się nie da, samemu lepiej biec, na ratunek tłumom Tych.
Lecz biec nie można, pomoc stojąc nieść, na ratunek społecznościom Tych.
Pamięć mieć, niezachwianą, do samego końca, na ratunek kolektywom Tych.


Ciągnęło mnie, ciągnęło i ciągnęło nadal. Aż w końcu przeciągnęło i napisałem.
Z racyji, że dziś Zaduszki, z racyji, że pamiętać chciałem o Tych Nieboszczkach.
Fakt, pamiętać. Ale z tą różnicą, że nie raz do roku, tylko jak najczęściej się da.
Przynajmniej ja tak uważam. A jeśli się Ktoś zgadza ? Niech podniesie rękę ;).

Poza tym ? Chyba nadal używam dziwnego, niezrozumiałego słownika.
I jak to się mówi ? No trudno ;p. Cieszę się, że mi się humor poprawił :).

(Czerń ? Ale ze złotem czy srebrem ?)