O ile tydzień temu szczekałam zjadliwie że wcale, ale to wcale nie jestem zagubiona jak twierdziłeś, dziś z pokorą przyznałabym że jestem bardzo.
Ale dziś Ty już o to nie pytasz. Trudno się też dziwić, ważniejsze są sprawy na głowie jak choćby to, jacy jesteśmy oboje źli, jak się sami okłamujemy (i innych przy okazji) i jak bardzo mocno chcemy tego samego nie wiedząc czy możemy to sobie jeszcze dać. Podobno moje zdanie się liczy, tylko że brak mi słów, i nie wiem co teraz.