Gdzie jest „Jutro”? Jak rozum ma czysty być, skoro koszmary „Wczoraj” nie pozwalają stawiać szkieletu planu i nadziei? Nie jestem inny niż tamci. Reszta to równie martwe posągi jak ja. Postacie z gazet o których wiem tylko tyle, że są. Czasami. Bo często brakuje mi wiedzy o bycie. Za dużo tamtych. Za mało tych co za rękę złapią gdy nad przepaść wejdę. Za mało tych co z impetem w twarz dłonią zamachną kiedy to źle robię. Ale szczerze. Każdy będzie mówił, że dobry. Najlepszy jestem w ich oczach. Wszystko mam, nic nie potrzebuję, bo nic więcej nie chcą mi dać. Moi to przyjaciele. Tamci to nikt. Nie znam ich. Nie chcę ich znać, słyszeć, czuć ich odoru kłamstwa i ranić oczu plugawymi sylwetkami. Powie Ci ”podejdź”, a myśli „spierdalaj”. Dla tamtych jestem tamtym. Niech nawyzywają mnie jak ja ich teraz. Ja też jestem plugawy. Straszny prostak. Tylko przy swoich swój jestem i ogłady nabieram. Nie pomogę obcemu na co dzień. Czasami. Jak mam dzień i słońce mocno świeci. Pomogę. Ale na chwilę. I tak mam to gdzieś. Dobrze mieć swoich co azylem są dla mnie. Chowam się w ich duszach gdy źle mi. I oni muszą pomagać. Mówią podejdź. I tylko podejdź, nic poza tym. Ja też chce ich mieć. Podlewam rośliny co z nich przyjaźń kiełkuję. Choć to i tak kwiat zwykłej zapatrzonej w siebie mordy.