Czuję się jak beczka. Pomimo tego, że zjadłam lekkie śniadanie i zupę na obiad mój brzuch wygląda jakbym była w 6 miesiącu ciąży. Mam uczucie, że całe to jedzenie pęcznieje we mnie a ja robię się coraz większa. Mam nieustanny odruch wymiotny, chciałabym się tego wszystkiego pozbyć. Jednak nie poddaję się. Wiem, że mój organizm a dokładnie żołądek musi na nowo przyzwyczaić się do trawienia. Do tej pory traktowałam żołądek jak śmietnik, w którym chwilowo przechowywałam niepotrzebny nadmiar jedzenia. Moja głupota doprowadziła mnie do tego stanu. Jednak nie mogę się tak łatwo poddać. Dlatego piszę bo to pomaga mi uwolnić się od tych wszystkich myśli. Muszę wygrać walkę o swoje życie!! Jest mi ciężko, gdyż jestem z tym problemem zupełnie sama. Wstyd nie pozwala mi zwrócić się do kogolwiek o pomoc. Jak mówi mój kochany Tata: \" Córuś, kto nie da rady ale Ty na pewno sobie poradzisz!\" Cały czas powtarzam sobie jego słowa, widzę jego twarz i nie poddam się chociażby dla Niego! Nie jestem w stanie obarczyć go tym problemem, On na to nie zasługuje dlatego mobilizuję wszystkie swoje siły, żeby osiągnąć sukces.