Opowiadanko na dzisiaj
Litania bólu






Kot nie je mi z ręki: je mi z ust.
Bierze pożywienie ostrymi kłami prosto z moich warg i wtedy czuję ciepło i zapach kociego oddechu.
Z ust do ust podawana martwa mysz...

Nie cofnę ręki przed ogniem, dopóki się nie sparzę: wtedy dopiero uwierzę, że to naprawdę ogień.
Tylko ból przekonuje mnie o prawdziwości rzeczy.
Tylko ból nie znika szybko i bezpowrotnie.
Tylko ból nie jest złudzeniem.
W każdej minucie mojego życia, osieroconego i opustoszałego przez śmierć, oddycham bólem, wchłaniam ból i rozsiewam wokół siebie jak światło.
W każdej chwili karmię się bólem, tylko ból czuję cały czas, tylko ból przebija się przez inne uczucia i dusi je, tylko ból jest ważny.
Tylko ból jest sygnałem życia.
Gdybym go nie odczuwała, byłabym martwa.
Rzeczy nie odczuwają bólu, bo są martwe.
Tylko bólem kształtowana i formowana jest ludzka i boska dusza, tak, jak ogniem żelazo.
Tylko dzięki niemu może się wytopić z brudu.
A ja, dopóki pamiętam ból, wiem, co to życie.
Wraz z życiem zaczął się i skończy mój ból wraz ze śmiercią.
Z bólem w parze, pod ręką, idzie życie i tylko w nim się zawiera.
Bólem przepełnione są moje dni.
Mogę o nim na chwilę zapomnieć, ale nie mogę się go wyrzec, pozbyć na zawsze, wykorzenić.
Nie przetnę złotej żyły bólu zwykłym scyzorykiem.
Do tego potrzebny jest dwuręczny miecz śmierci.
Tylko ból jest wolny od zapomnienia.
Jest nieodłącznym towarzyszem ciemności i światłości.
Nawet Bóg wie, co to ból.
Ból jest życiem.
Nasze życie odczuwane i realizowane jest poprzez ból i kosztem ogromnego bólu.
Ból to korzenie życia i życiodajne źródła poznania.
Każdy z nas musi przejść przez ogniste wrota bólu by żyć i stać się człowiekiem.

Uciekanie przed bólem przypomina próby tkania płaszcza z kruchych jesiennych liści.
Każdy z nas musi przyjąć swój ból tak jak matka przyjmuje nowo narodzone dziecko.

Z bólu pochodzimy, w bólach się rodzimy, w bólu żyjemy i z bólem umieramy.
Brak bólu to brak duszy.




14. 10 2001