Potrzebuję prywatności, bo wszędzie gdzie jestem, grzebie ktoś, kto mnie zna i wszystko wie o mnie lepiej. Zmęczona jestem. Nie chcę dobrych rad ze złotych ust, daj mi żyć po swojemu, człowieku. Nic, co jarałoby mnie do ogłupienia, nie wiem co się dzieje ze mną. Jeszcze miesiąc temu krew we mnie wrzała, gdy myślałam o treningu tańca. Teraz? Nuda. Jestem za stara na zaczynanie czegokolwiek. Już nigdy nie będę tańczyć, nie będę śpiewać, nie będę grać. Miałam talent i go przepieprzyłam gdzieś między kolejnymi klasami szkoły podstawowej, średniej, cholera wie. Nie napiszę też nigdy książki, bo słowo mnie nie słucha. Nie skonstruuję robota, bo nie jara mnie wcale kierunek moich studiów. Nie zrobię niczego, bo powodów są tysiące.

Za miesiąc świat znów będzie mój. Dzisiaj nie należy do mnie nic.