zapomniało się jak to jest czuć, tylko pieniądze i wszystko połykające słowo MIEĆ, a nam nie wolno zapominać

i tu nagle znalazło się w samym środku, jakby ktoś na śnie wylał na ciebie wiadro wody, wciskasz, mocno głębiej, pchasz, coraz bardziej, dłonie zagłębiają się w ciepły piasek potem w zimniejszy i w mokry, czujesz palcami strukturę piasku, czujesz zimno i mokro i wiesz że jesteś

krzyczysz, płaczesz i wybuchasz śmiechem, nie narzekasz, nie spędzasz dni w marazmie, nie zachowujesz się jak robot tylko rzucasz wszystko by pobyć tą chwilą a ona rozciąga się w nieskończoność długą, bez brudnych naczyń i pustych butelek, tyle mamy ile jesteśmy, a ja znowu jestem,

tylko czemu inni ludzie muszą otwierać mi oczy na moje niebycie, czemu to oni, czemu nie ode mnie TO wychodzi,

----------------------

spadochron jest tylko dla mnie chociaż pytam czy ktoś chce się ze mną wybrać, to jak stukanie morsem wśród osób, które o morsie nie słyszeli, a przecież tam gdzieś jest plaża, tam gdzieś jest morze i tam gdzieś jestem ja, muszę znaleźć drogę, za wszelka cenę, jeśli chcesz możesz iść ze mną.