trochę brakuje mi czasów, kiedy ludzie do siebie dzwonili na stacjonarny i się zawsze odbierało, bo nie było wiadomo, kto dzwoni. lubiłam blogi z dostępem na hasło i to, jak się czułam, kiedy ktoś mnie chciał wpuścić do samego środka swojej głowy bez liczenia zasięgów przez google analitics. naprawdę nie tak dawno był czas, kiedy nasi przyjaciele mówili tym samym językiem, nasze koty były małe i nikt nie przypuszczał, że któregoś dnia umrą, czasy, kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że może zabraknąć wody. wracam dziś do tych ciepłych wieczorów, kiedy nie mieliśmy nic, a kiedy wszystko nas cieszyło sto razy bardziej, niż nowa bluzka.