W panteonie hinduistycznym należy do świętej trójcy zwanej trimurti. Rdzeń tego imienia - " wisz " oznacza w sanskrycie " przenikać" " przepełniać". Bóg ten jest czczony jako twórca harmonii kosmicznej i ten, który ją przywraca, gdy tylko zostanie zakłócona.

W kosmologii hinduskiej według której wszechświat podlega nieskończonym cyklom narodzin i zniszczenia, Wisznu jest odnowicielem kosmosu emanującego z Brahmy i pochłanianego przez Siwę, gdy cykl dobiega końca. W przerwach między kolejnymi cyklami Wisznu odpoczywa. Wczesne mity mówią o przemierzaniu przez Wisznu trzema krokami całego wszechświata i obejmowaniu go we władanie jako miejsca dla bogów i ludzi. W nowszych partiach eposów sanskryckich Wisznu jest przedstawiony jako najwyższy, a w zasadzie jedyny byt noszący miano brahmana (absolutu,0). Jego wyznawcy, uzasadniają tak wysoką pozycję Wisznu tym, że z jego pępka wyłania się Brahma ( stworzyciel,0), z czoła zaś Siwa (niszczyciel,0). Sam Wisznu, przystojny młody mężczyzna o ciemnobłękitnej skórze, czteroręki, trzyma muszlę, dysk, maczugę oraz kwiat lotosu. Jest utożsamiany z osią wszechświata, kosmicznym słupem wspierającym niebo i łączącym je z ziemią. Jego małżonka to Lakszmi ( Śri ,0), piękna bogini szczęścia i dobrobytu, a za wierzchowca służy mu słoneczny ptak Garuda, nieprzejednany wróg węży. Wisznu pojawiał się na Ziemi ilekroć zagrożony był porządek świata.