Dolecialam.Uf..
Dopiero od 10 dziesieciu godzin jestem na "starych smieciach", a juz kombinuje jakby sie tu stad ulotnic..
Wieczorny spacer z koHanym i ponowne,swieze spojrzenie na to pieprzone otoczenie...
Moge zyc gdziekolwiek, byle nie tutaj..
Jedyna rzecza jaka dodaje mi otuchy i usmiechu jest moja rodzina..
Nie chce isc do szkoly. Nie tej.
Nie chce widziec szyderczych twarzy nauczycieli cieszacych sie, ze w koncu ponownie beda mogli poznecac sie nad panna "K"...
Nie chce 5 dni w tygodniu ogladac tych wszystkich napuszonych pseudo dam...

Hany, zdaje sie, mnie wyprzedzi.
To znaczy, wyjezdza w przyszly piatek..
I to nie na 2 tygodniowe wczasy.....
Wyjezdza na dluzej, podobno - jak najdluzej...
Z calego mojego serca zycze mu szczescia. Wiem, jak bardzo zalezy mu na tej odmianie...
Nie chcialam szczegolnie ingerowac w te wiez.
Moze to i dobrze, ze losy tocza sie w tym kierunku?
To oczywiste, ze w glebi mnie powstaje pustka, ktora jeszcze nie wiem czym zapelnic...
Byc moze po prostu bede sie uczyc. Rozwijac. Sikajac cieplym moczem na wyglodniale stado...
Pragne nauczyc sie wolnosci. Doroslosci.
Byc na fali, a nie pod nia ....

Wszystko oddaje w rece Boga....