cała polepiona z szumów: tych zza okna, tych wijących się w mózgu jak serpentyny, z szumów i trzasków ze słuchawek, z rozmów z daleka, ze szmeru alkoholu wlewanego do białego szkła. szelestów przewracanych kartek, dłoni pocieranych o siebie.
szszszumi mi w głowie, cisza szumi, szeleszczą myśli. może to wiatr, co dmie w prześcieradła rozwieszone na dalekim wiejskim podwórzu? nikt nie zdjął ich na noc. nikt teraz o nich nie pamięta.
wiatr wiał dziś jak trzeba; przegonił chmury- od jutra lepsza aura.
ale dzisiaj to ja mam jesień w głowie. myśli jak foliowe torebki rozgonione przez wiatr na wszystkie cztery strony ulubionego parku.