Chciałam dziś napisać coś mądrego... ale jakoś brakuje mi weny twórczej...
To był dziwny dzień.
Obudziłam się w rewelacyjnym humorku. Po prostu banan na pyszczku, uśmiech w serduszku.
I pierwszy zonk... nie wiem co się stało ale cała rodzina nie w humorze. Przespałam jakąś okropną awanturę... nagle nikomu na niczym nie zależy tylko mama i siostra popłakują po kątach. Najśmieszniejsze jest to, że jak się późńej dowiedziałam poszło o tą cholerną komóre... Szkoda słów po prostu...

Rozmowa z przyjacielem na necie. Uśmiech. Wirtualne przytulenie. Lepiej mi. Cieszę się, że jesteś M...

Pożegnanie...
Będę za kimś bardzo tęsknić... Może nie jestem normalna... może nie powinnam tego przeżywać... w końcu nasza znajomość miała miejsce tylko tu, w tym dziwnym, może nawet nieprawdziwym świecie. Nawet nie wiem jak wygląda Jego twarz, jak się śmieje... ale nigdy nie zapomnę rozmów z Nim... I nie zapomne ciepła jakie z Niego biło, płynęło mi po monitorku i dawało pocieszenie, uśmiech. Przekonał mnie też, że miłość istnieje i że jest czymś niesamowitym, czymś co buduje, co pozwala się odnależć, podnieść... Zwierzaku, pielęgnuj to uczucie, niech trwa i trwa...

Ech... dopadła mnie nostalgia...



Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. 1 List do Koryntian 13,4-8


Może pisane troszke niemodnym językiem, ale chyba zawiera w sobie wszystko co istotne...

I jakie to proste...

Dedykuję to moim rodzicom....