czuję się strasznie, wyglądam okropnie. wydmuchuję siebie w przebiałe chusteczki, królicze oczy mam, podrażnione nozdrza i jeszcze bezsenność.
całe miasto układa się do poduszki, a ja nie. bo jak się położę, to się uduszę.
jestem kapryśna jak conajmniej księżniczka z kraju ropą naftową płynącego.
mam temperaturę w głowie- no przecież.
życie w ciągłym stanie podgorączkowym i wrażenie gorączki rzeczywistej jest jak objawienie: kurde, to niemożliwe, ten brunet spotkany na światłach w rodzinnym mieście wcale nie był piękny jak abisyński książę;)
[otarłam się o pięknego bruneta; miał oczy jak granatowa woda bez dna]