A tak naprawdę to tęsknię za bez-na-dziej-noś-cią, za wyciem do księżyca i drżeniem ręki, za śmiechem na zewnątrz i smutkiem pod maską. Za rolą w teatrze dramaturgii i braku happy-end'ów. Za bólem w sercu i pianą na ustach. Wyrafinowany przypadek masochizmu. Pretty stupid, huh?