a dziś żyje sobie dalej
i nie muszę szukać żadnego buntu też nie muszę go nie szukać
ale kiedyś świat przestanie sie dla mnie kręcić i wraz zemna umrze, odejdzie, zgaśnie jak gwaiazda bezmocą wypalona.

już zacząłem sie oswajać z sobą
i zabrnąłem w szary beton, beton twardy kawałek nierzeczywistości, który pod moimi stopami przybiera bagnistą formę, krzyczę do niego "puszczaj" a on tylko śmieje się szczerząc szare lepkie zębiska

a gdyby beton potrafił fruwać
czy jego istota zmieniłaby swój sens

ja czasem leżę czasem latam i znowu leżę i znowu jestem sobą

idzmy naprzód hej
wybudujmy nowy świat
dajmy ludziom nowy cel


leczę się na agonię..

nic mi nie piłuje skrzydeł,
nic mi nie zabrania biec,
nie mam zmartwień
nie mam pragnień
a mym przeznaczeniem smierć

gdyby jednak znalazł sie przepis na życie, które pozbawione by było krępujacych prawdę konwencji, życie prawdziwe, zycie bez cieni i bez jaskiń i bez kłamstw od tak wolność dla siebie i od siebie i cel cel

czy jest przepis na życie???