Coś mnie zainspirowało dziś:

„Nieprzyjemne, przykre, nie sprzyjające, wrogie, skomplikowane, często niedorzeczne, a przecież nieugięte warunki zewnętrzne to jest właściwie zjawisko stałe, stała atmosfera bytowania ludzkiej psychiki; trema, obawa, kurczowy strach to są odwieczne drgawki, przebiegające przez istotę duchową. Właściwie w tych tylko momentach odczuwamy istotę bytu, którą stanowi podobno „kosmiczny strach” – wszystkie inne chwile są bez znaczenia – okresy pozornego spokoju wewnętrznego to wynik zgrubienia naszego naskórka psychicznego.” S. Kisielewski

czyli wszystkie chwile niepewności i przerażenia, są naszym prawdziwym życiem, ale ja czuję, że żyję tylko wtedy gdy czas nagle wokół mnie zwalnia, gdy czytam wiersze Czechowicza, siedzę w banalnie zielonym, drewnianym bądź szarym miejscu i nie ma mnie dla świata, który aż tyle codziennie oczekuje..

i zapominam o kosmicznym strachu a moja skóra delikatniejsza jest od skrzydeł motyla..

eh.. topie sie we własnym infantyliźmie..