czuje sie zawiedziona, oszukana i dodatkowo mam tysiac mysli na minute. Stad od 4:20 spac nie moge. Nic nie pomoglo. Ani oblesna, smierdzaca kocimi siuskami i nie lepiej wygladajaca herbata z melisy (podwojna), ani herbata uspokajajaca syna, ani idiotyczna medytacja, bo jak tu medytowac, kiedy nie da rady wylaczyc mysenia o tysiacu problemach i watpliwosciach. Arcydemonizacja uzyskana dzieki ciemnosci. Pulapka, w ktora weszlo sie samemu i zatrzasnelo za soba drzwi.
Przezywam kryzys wiary, a w zasadzie jego schylek, bo sama sytuacja trwa od dobrych 12 lat. I stoje teraz na ostatecznym rozdrozu.
Przezywam tez inny, bardzo osobisty kryzys, z ktorym rownie nie potrafie sobie poradzic, jak z tym powyzszym.
Patrze na te durne programy w telewizji, bo na nic innego nie moge. Patrze na facet co zrobil stol z przetykaczki do zlewu i na temperature powietrza w Tibilisi. Zagladam razem z pania Ludmila z Koziejpalki do jej lodowki, gdzie na polce stoi jogurt a obok kwiat wanilii. Potem pani Ludmila zamyka swoja magiczna lodowke, a kiedy ponownie ja otwiera kwiat zniknal a jogurt tanczy. Patrze na koleszke, ktoremu dokleili pol twarzy i beztrosko sobie spiewa z dupeczka, ktora spiewac de facto nie umie , o sklepie z cukierkami.
Patrze na te listy, ktore sie walaja po naszej skrzynce pocztowej "czesc mam problem, nie mamy podkladow". "czesc uwazam, ze to nieprawda, ze X jest slabym raperem".
Mam wreszcie swoja chwile egoizmu, kiedy mam w dupie to, ze wszyscy nie sa szczesliwi, a co na to wszyscy? DOn`t care, czyli jako ogol maja to w dupie.
Patrze na niezapominajki i dochodze do banalnego wniosku, ze najblizsi mi ludzie zawsze maja dwa oblicza.
Alez oczywiscie, ze maja jedno, ale ja ciagle zapominam, ciagle wybaczam, ciagle idealizuje...
Na takie chwile nie jest dobra zadna muzyka.
Zamiast na studia ide na spacer z dzieckiem. A zamiast egzaminu z jistorii zdawac bede sobie sprawe,z tego , ze nie jest tak zle. Prawda?