miałem jechać na włóczęgę, zainspirowany przez kogoś ważnego i? i biję się z myślami...

z jednej strony pęd w nieznane ku cudownym przeżyciom, ku pięknie

a z drugiej mały ubrany na czarno racjonalista, szepcący (zaliczenia, praca z prawnych aspektów dziennikarstwa, i jeszcze inne bzdury) i co?

jutro wyjaśni ten problem, mam w sobie chęć ucieczki, mały strach przed myślami o kimś, kto nagle stał się tak ważny, ogromne pragnienie obcowania z naturą i mojego Duszka..

nie wiem czemu ale ciągnie mnie tym razem w bieszczady, posiedzieć na olbrzymiej tamie w słońcu i mieć w sercu śpiew tych łagodnych wzniesień..

"Wciąż na nowo spoglądałem na lasy i góry czekające na coś. Może na mnie, w każdym bądz razie na miłość.
I tak zaczałem je kochać. Moje silne tęskne pragnienie schodziło się z ich milczącym pięknem. I mnie również nurtowało jakieś utajone życie i tęsknota, szukając uświadomienia, zrozumienia, miłości. Ale przeczuwałem, że od początku świata ludzie porwani tak jak ja tym, co niepojęte rzucali swe rzemiosło i udawali się w samotność, aby jako pustelnicy pokutnicy, święci - słuchać pieśni stworzenia, przyglądać się przelotowi chmur i w nieustającej tęsknocie wyciągać ramiona ku wieczności."
Pięknie śpiewa H. Hesse w "Pterze Camencindzie" o tym co teraz gra we mnie.