Don’t fear the Reaper

Sem siedzi w domu… zbliża się sesja, do tego ma niesprawną, że tak powiem matkę na głowie, ojca i cały dom.
Sem sprząta, nawet zdarzyło jej się gotować, robi zakupy, płaci w terminie rachunki i jest z siebie cholernie zadowolona, że niby taka dorosła i daje rady.

A tu zonk, bo wcale nie daje. Nie daje rady sama ze sobą już.

Sem się boi… boi się mówić, boi się rozmawiać…
Rozmawiać z ludźmi, na których jej zależy.
Rozmawiać o rzeczach poważnych, o tym co gnębi i co boli.
Boi się znów kogoś stracić.
Boi się, że po raz kolejny jakaś zbyt blisko dopuszczona osoba wykorzysta to przeciwko niej.
Boi się, że powie coś, czego po chwili może żałować.
Boi się, że powie coś złego komuś i ten ktoś nie przyzna że to było złe. Przyzna to dopiero po czasie jak już nic nie będzie można naprawić. Albo Sem nawet szansy na naprawę/poprawę nie dostanie.
Więc Sem milczy…
Chociaż boi się milczeć – praktycznie z tych samych powodów jak wyżej.


A co najlepsze - Sem, chociaż na długo nie udaje jej się zasnąć - boi się spać. Bo kiedy śpi ma SEN.

Buduję moje mury jak najgrubsze i najwyższe żywiąc się znowu jakąś głupią iluzją, ze komuś będzie się chciało je pokonać i znieść. I sama nie wiem po co to wszystko.