Ten wredny materializm

Często wyzywamy się od materialistów, ubolewając przy tym, że idealizm umarł. Gotowi jesteśmy nawet ryzykować głowę w zastaw za pogląd, że cały ludzki świat jest do głębi przeżarty wyrachowaniem. Że nic nie ma w nim już za darmo, że ludzie doszli nieomal do perfekcji w wyliczaniu jeden drugiemu należności za najdrobniejszą przysługę czy uprzejmość.
Nic bardziej mylnego. Czyż takie narzekania nie są przypadkiem przejawem idealizmu właśnie?
Ja raczej zaryzykowałbym twierdzenie, że jest odwrotnie, że w naszych czasach idealizm szerzy się jak nigdy dotąd. Zawłaszcza i trawi coraz większe obszary naszej rzeczywistości, nieomal jak pożar. Wszędzie tam gdzie się pojawia, oducza ludzi zdrowej kalkulacji, która jest chyba jedynym, znanym nam narzędziem dającym możliwość rozumienia rzeczywistości.
No bo skoro jesteśmy tacy wyrachowani, to dlaczego wciąż z uporem maniaka wybieramy sobie na przywódców gangsterów i złodziei? Dlaczego wciąż darzymy zaufaniem ludzi, którzy potrafią tworzyć setki miejsc pracy wyłącznie poprzez likwidację tysięcy innych takich miejsc?! Skoro jesteśmy tacy wyrachowani, tak dobrze liczący każdy grosz, dlaczego wciąż nie potrafimy obliczyć kosztów i strat, a potem wysłać wezwania do zapłaty pod właściwy adres?