dotarło do mnie...
dotarło, że :/
....wytrzymałam te 7 miesięcy
....wytrzymałam te 3 lata,
ale... ja już nie mogę

ogarnął mnie strach przed samotnością

patrzyłam na nich w kościele, na ślubie...
wiem, że mnie to nie spotka

leżałam koło niego i patrzyłam mu w oczy... i też do mnie dotarło

dziewczynki zawsze wyobrażają sobie, jak będzie wyglądał ich ślub
jak będą wyglądały w sukni ślubnej,
czy będą mieć welon, z czego będzie wiązanka itp.
ja nigdy o tym nie myślałam... bo po co niby?!

jeżeli stanę przed ołtarzem to zapewne z rozsądku
wyjdę za kogoś kto będzie mnie kochał i dbał o mnie
/nie widzę tego inaczej/
kogoś kto po prostu zaopiekuje się mną,
bym poczuła się choć odrobinę bezpieczna
a ja?
czy będę go kochać??
oczywiście...
ale nie tak jak to powinno być, nie taką miłością

może to smutne, ale już się do tej perspektywy przyzwyczaiłam...

o ile w ogóle uda mi się wyjść za mąż...

śmiałam się, że będę wielokrotną rozwódka, ale....


jedyne czego teraz pragnę to zakochać się ze wzajemnością
żebym wreszcie to ja się zakochała w nim a on we mnie...
nie tylko on we mnie
dość już mam zakochanych we mnie facetów...
albo tych, którzy chcą mnie tylko przelecieć, jak....
bo mam takie piękne ciało,
bo...
szkoda gadać
nie bawi mnie już bycie laską na jedną noc
nie chce być czyjąś zachcianką, nie chce żeby ktoś był moją
potrzebuje ciepła
potrzebuje poczuć się bezpiecznie w jego ramionach!!!
potrzebuję miłości i opieki...

i jestem przerażona :’[

PS i nie komentujcie tej notki.... ładnie proszę.
PS nie, nie przespałam się z nikim (bo po przeczytaniu tego odniosłam wrażenie, że możecie pewne fragmenty tak odebrać...)