no i śmigam między parkami, placami, rynkami w mieście; bywam w tłumie co ogląda te wszystkie wygibasy z atrybutami (czytaj: ogień, płonące pałeczki, trapez zawieszony na karuzeli, co zaraz pierdolnie skrzypiąc głośniej niż ktokolwiek chory na gardło co stoi wówczas na rynku)
żałuję, że nie znalazłam w sieci żadnego z przedstawień ukraińskiego teatru Woskresinnia (odtwarzam fonetycznie i z pamięci) bo naprawdę zachwycili mnie widowiskiem "Gloria".

no i mam kilkadziesiąt zdjęć. żadne nie jest wyraźne.
ani jedno nie oddaje głupiego uśmiechu mojego, co go miałam od bólu kącików aż do końca.