- Idziemy? wygląda, że nie przestanie.
- Przestanie. - Wszystko kiedyś przestanie - się pomyślało i od razu się pożałowało tej myśli, tak pożałowało mocno z uciskiem okropnym bólem tego czegoś tętniącego, ze skurczem bolesnym tęsknoty najnieokiełznańszej, tęsknoty za czymś napowietrznie tysiącowymiarowym, czymś w co wierzyć można i nie trzeba już nigdy udawać, za czymś co jest, pomimo niebycia wszystkiego innego.


I znowu w tej jednej chwili wybuchł taki ból, że się aż całe zatrzęsło od tego bólu odśrodkowego odepicentrowego siebie i zaraz za bólem wybuchła taka nadzieja, że gdyby się nie siedziało i nie miało wielkich zimnociemnych okularów, to się by wybuchło takim płaczem, że ten nieprzestający padać deszcz byłby najmarniejszym z jego cieni





dopiero jak mnie pokochasz na wszystko
***