przygoda wewnętrzna

noc. nocami rozmrażam własne ja, które ostatnio śpią cicho, jakby ich nie było, jakby nagle się stało kimś innym nie sobą.
ale się jest soba, chociaż to bycie jest męczące
siejest, a one wszystkie tylko śpią przy kołysankach szeptanych przez ciepłe usta,
nie budzić do wiosny szepce głos z prawej strony
do wiosny wtóruje mu prawy stłumiony
do wiosny - to mój, nieodgadniony

i sunę dziś w ciemnościach i słyszę melodie ich ruchów, i wiem, że dziś noc z tych, które kiedyś spedzało sie z przymkniętymi powiekami po ciemku do rana bez oddechu, przy mocno zaciśniętych dłoniach na niczym

ale dziś inna noc, noc snu i półbycia,za mało alkoholu za dużo powietrza, jest się upity
jest się rozciągnięty
a one śpią, nie budzić do wiosny
usta miekko melodyjne przesuwają się po krawędzi mojego ucha, czuję jak zamykam się w muszli twojego oddechu, jak bardzo sobie jestem daleki i jak mało znaczący
i sunę nocnymi zimnymi prądami powietrza modląc się własnym krokiem, ruchem rąk, biciem tego czegoś uwięzionego - by czar trwał
ale ten księżyc za oknem, który dziś przybrał postać niebezpiecznie przechylonej kołyski śmieje się zbyt jasno

a one wyciagają się, przeciagają

proszę, niech ktoś go uciszy, szepce drgający strumień moich palców-intercyjne przerażenie
szukając ratunku wsadzam dłoń do kieszeni,tak, jest, już !!
ciepło rozprzestrzenia się od niezwykłego kształtu, po łokieć, ramię, spazmatyczny dreszcz wzdłuż pleców,
tak jakby dłoń kreśliła runy na moim wilgotnym, przerażonym, wytęsknionym ciele;

wyjmuję zaciśniętą na gwiazdach dłoń

gwiazdy ?!?!?!

ogrzane naszym dniem, gaszą blask piekielnej kołyski
oby do wiosny

dobranoc