ostatnio częściej niż zwykle nachodzą mnie chwile ciężkiej rozkminy nad soba/zyciem/szkoła/.
mama mówi ze za duzo myślę i sie przejmuję miast cieszyć się z tego żem piękna młoda i bogata.że szukam problemów,sama stwarzam przeszkody,zaniżam sobie poprzeczke,obniżam próg jakości wyzwań celów i takich tam.cuje ze przewegetowałam czas liceum,obijajac sie idąc po najmniejszej lini oporu.brak jakichkolwiek ambicji celów wiec brak jakielkowiek motywacji.
więc dlatego jestem na takich studiach,na jakich jestem. ("Cela?ale..no co ty..co ty na geografii robisz,ty na medyczną nie miałąś iść?" tekst znajomej który sprawił ze poczułam się gówno warta + plus skanujacy mnie wzrok mający określic czy wogóle warto się ze mną zadawac,bo moje zarobki pewnie w niedalekiej przyszłości nie przekroczą średniej krajowe)
chciałabym uwierzyć że to ja jestem kowalem swojego losu,bo jak narazie wszystko jakoś przelatuje pomiedzy palcami,jakby obok mnie
chciałabym miec jakies cele
lord oh lord