Stone Age

Podoba mi się, kiedy jest pogodnie i absurdalnie. Rzeczy te wydają się być dość przekorne w swej naturze. Działają w oparciu o jakieś magiczne sprzężenie zwrotne. Są wszak ludzie z którymi siedząc przy piwie, śmiać można się z pomnika wielkiego wieszcza, którego imienia i nazwiska nijak nie można sobie przypomnieć. Ale nie jest to specjalnie istotne, bo kto to widział pomnik wieszcza z wielką fają wodna?! A samo osiągnięcie staje się o tyle doniosłe, że on oddający się nieprzerwanym przemyśleniom już od dziesiątek lat, na ślad swojej śmieszności jeszcze nie wpadł. Sztywniak.

Gdyby tak usiąść sam na sam z owym posągiem, dogadać by się jednak nie szło. Mimo, że stoi on tam nie na darmo i zasługi ma wielkie, to z kamieniem nie pogadasz. Ja wzorem jego i wielu innych, zaszpachlowany jestem też już prawie cały. Jedynie oko, rurka do oddychania...

Jestem kamieniem. To chyba jeszcze bardziej przejebane niż bycie Rożą. Zakochałbym się. Bo jeśli kamienie mogą za czymś tęsknić, to.. Ale miłość to inwestycja. Kupujesz kwiaty i prezenty. Stawiasz drinki i kolacje. Udajesz, że ryba którą dostałeś smakuje wybornie. Tymczasem rozgrzebując widelcem panierkę zadajesz sobie pytanie - gdzie, do kurwy, jest Nemo?! I że w sumie to fajnie byłoby zjeść pizze z popiątnym serem. Starania zostają zwieńczone zaproszeniem na kolację, na którą czekając niczym potomek kosynierów ze sztućcami nastroszonymi w rękach na sztorc, rozmyślasz już o śniadaniu. Lecz kiedy przyjdzie co do czego, okazuje się że tego też zjeść się nie da! Jaka podłość musi drzemać w kobietach, myslisz wychodząc zemdlony tuż przed 22. W sumie nienajgorzej. Bo o ile dwa kamienie leżące nad rzeką to nic złego, to jeśli pomyśleć że każdy z nich rozpaczliwie próbuje uciec, sytuacja zaczyna jawić się beznadziejnie śmiesznie. Dziś wieczorem poturlamy się w stronę zachodzącego słońca, rozmyślają sobie pewnie.

Co to ja w ogóle chciałem... ? Zapomniałem. A w ogóle to nie chce mi się pisać. Coś musi się stać. I lepiej niech stanie się szybko.