idę brzegiem po płaskim, zagapiam się w pustkowie, do którego już długo wyrywa się coś dudniącego w klatce.
w klatce mojego umysłu tłucze się zlękniony ptak, zbyt długo zamknięty wśród zgiełku skrzyżowanych nóg ladacznicy - tego miasta.

tutaj wszystko dostaniesz, tutaj nie ma nic na co nie byłoby cię stać,
idę przygryzając w ustach gryzący papieros, ja jego on mnie,
przystaje, wrzos przypomina mi morze, to zeszłotygodniowe morze, które zlało się z zakamarków mojego umysłu i ściekło gdzieś mokrą plamą, gdzieś daleko,
i teraz mam w domu wrzos, wrzosa, wrzosy?na podobieństwo twoje

wrzosy jak Twoje włosy, myślę - o Nieznajoma
podziel się morzem, daj mi possać