Tatuś ostatnio trochę szwankuje jeśli chodzi o wpisy więc staram się zajrzeć tu czasem żeby nadrobić zaległości.
29marca były 3Marysi urodziny. Oczywiście w fikolandzie. Choć w ostatnich godzinach emocje sięgały zenitu i sprawa stała na ostrzu noża (mówię tu o zachowaniu Marysi którym miała sobie na nie zasłużyć), to jednak opamiętała się w porę i udało się doprowadzić sprawę do końca. W ostateczności podczas imprezy zachowywała się wspaniale. Była bardzo grzeczna i zajęta bardziej fikaniem niż resztą obowiązków jubilatki. Pomysł z jednym głównym prezentem okazał się strzałem w dychę bo dzieci zajęte były zabawą a nie szukaniem Marysi zabawek zagubionych w basenie kulkowym. A sama zainteresowana rzeczywiście była zainteresowana swoim prezentem gdy w końcu go dostała. Zachwyt w jej oczach też udawany nie był.
Muszę się przyznać, ze jako rodzice trochę podkręciliśmy to "pragnienie" rowerka, chyba po to żeby nie przeżyć rozczarowania.. Ale i tak do końca się bałam, że powie przy wszystkich coś w stylu: nie podoba mi się ten prezent, chcę gumową kaczkę! albo:Miał być zielony, przecież ja lubię zielony!
Całe szczęście wszystko grało i wzruszyłam się, gdy widziałam jej radość.
Ale chcę Wam opowiedzieć jeszcze o czymś co Marysia zrobiła w trakcie urodzin, czym wzruszyła mnie jeszcze bardziej i nie tylko mnie chyba. Gdy Paweł zapalił świeczkę na torcie powiedziałam: "Marysiu, pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczkę" -jakoś nie przyszło mi wcześniej do głowy uprzedzić jej o takim zwyczaju a już tym bardziej o tym, że życzeń tych nie mówi się na głos. Marysia powiedziała więc do wszystkich: "Życzę sobie, żeby wszyscy byli szczęśliwi" po czym zdmuchnęła świeczkę...
Może dla niektórych to banał, ale podkreślę jeszcze raz że moje dziecko skończyło właśnie TRZY lata i mówiła to zupełnie szczerze. Chwilę później gdy wspólnie próbowałyśmy kroić tort i zrobiło się już trochę zamieszania, lekko speszona powiedziała niby do wszystkich ale bardzo cicho:"Dziękuję za wspaniałe urodziny". Żałuję że nie jestem w stanie oddać całej magii tego momentu. Spojrzenia Marysi, dziecięcego zakłopotania gdy to mówi i specyficznego uroczego seplenienia gdy słowo "wspaniałe" sprawia jej trudność ale ona bardzo chce je powiedzieć.
Jestem z Ciebie Marysiu bardzo dumna! Zawsze, nie tylko wtedy kiedy się Tobą chwalę:-)
Marysia mówi, że dostaliśmy ją w nagrodę i to jest prawda. Nagroda jest za to że się kochamy. A może jeszcze wszystko przed nami i będziemy jeszcze musieli udowodnić kilka razy, że na nią zasługujemy? Jestem gotowa.
Kocham Cię Marysiu, mama.