Przysięgaliśmy się zestarzeć razem.
Kochać na zawsze, nawet, gdy nas w trumnie zjedzą robaki.
Myślałem, że bez Ciebie umrę, i chyba umarłem
a teraz tylko udaję element scenografii.
I sam się szwendam ulicami, tyle tu wspomnień o Tobie,
że mógłbym z nich spokojnie stworzyć cały wszechświat.
Lecz mogę tylko wyobrażać sobie Twój głos w domofonie
Kiedy dzwonię, do któregoś z naszych starych mieszkań
Ciebie tam nie ma i nie będziesz się uśmiechać już do mnie.
I te myśli sprawiają, że mi się nie chce żyć,
bo myślę ciągle „przebyliśmy tyle serpentyn we dwoje
wyłącznie po to, by ujrzeć koniec na kolejnej z nich?”
Nie mieliśmy kiedyś nic, prócz siebie.
Dotyków dłoni, krzyków w gniewie i morza łez.
Zrobiliśmy razem setki kilometrów po niebie
ale, na którymś z postojów zostawiliśmy sens..

niestety.. wesołych świąt...