Ojcem być - to jest to....
No i jestem - dumnym, dobrym...
Nawet piszę do nich wierszykiem , choć może niezbyt wychowawczo... Jest ich dwóch - 12 i 9 latek.
Jeszcze nie pytają o rozmnażanie ssaków, ale czasem mam wrażenie że juz nie muszą pytać. Ulga miesza się ze strachem jednak.
Ale bez wyrzutów słucham w tv, jak bija na alarm o niżu demograficznym. Boją się, że im bezrobocie spadnie..?

Kubuś

Uczy się pilnie
Przez całe ranki
Jak tu poderwać
Swe koleżanki...

Lekcje szybko odrabia
Na wyścigi chyba
Potem nie wie bidulek
Czy karp to ptak czy ryba

Wciąż zabiegany oczka wywraca
Ciągle narzeka, że praca, praca...
Na pomaganiu nie zna się wcale
Ale zna wszystkie za to seriale

A dla rozrywki i nie bez zapału
Potrafi w pięć sekund dosłownie
Doprowadzić braciszka do szału

A przyłapany na owym brojeniu
Ciągle powtarza coś o urojeniu
I oczka błękitne wznosi do nieba
Aż żal bierze, gdy dupę sprać mu trzeba

A jak oberwie już po swej niewinnej dupie
Jest obrażony jak mucha zabita w zupie
I będzie chodził z miną panoczka
I oczywiście miał będzie mokre
Oczka




Marek

Już się cieszy Mareczek mały
Że do komunii 4 miechy zostały
Może się cieszy, bo kocha Boga?
Ale nie o tym myśli ta mała głowa!


Bo przed komunia Marek uśmiechnięty
Oznacza, że czeka na kasę i na prezenty!!
Co go tam obchodzi jakiś opłatek!
Ma to w dupie nasz mały gagatek!!

A na religii świetnie udaje
A pani się wciąż nabierać daje...
I rysuje Jezuska i zwierzątka
A w myśli ma już Pokemonka!

A na komunii, jak szybko da się
Gości wykopie, wyśle do domu
Sprawdzi ile mu to przybyło w kasie
No bo komunie raz w życiu ma się!

3 lata temu patrzył zazdrośnie
jak Bubuś chodził napuszony
przez wszystkich do zdjęcia proszony
kasą i prezentami obwieszony....

teraz nadeszła chwila Mareczka!
Kubusiowi już powoli drżą usteczka
Teraz nie on będzie bohaterem
Teraz Marek! A Kubuś – zerem....


.