a więc wróciłam. ratunku. nie wyjadę już nigdzie z więcej niż z jedną osobą, która na dodatek eszcze będzie umiała się nudzić zewnętrznie. przecież fakt że nic się nie robi, nie znaczy że się człowiek nudzi. niestety wyjazd z moim bądź co bądź najlepszym przyjacielem i naszą wspólną przyjaciółką pokazał mi co może zrobić człowiek nudzący się. ponadto z wielkim smutkiem ujrzałam że mój najwspanialszy przyjaciel potrzebuje kogoś z kim mógłby się codziennie pożreć, a ja niestety nie za bardzo się do kłótni nadaję. ja słucham, ja mówię, ja dyskutuję, ale ja się nie drę. to źle. to nie prowadzi do podtrzymania żaru przyjaźni. była taki fragment piosenkijakiejś, "tylko krzykiem zdobywa się świat"... w takim układzie ja ginę. a wiec rozstrojona nieco, ze zmiażdżonym poczuciem własnej wartości, przepita i przepalona wróciłam, i się mam nadzieję wkrótce gdzieś zaszyję.