przez przypadek natknęłam się na moje stare listy, te pisane przeze mnie, z jakichś powodów nie wysłane, zresztą nie wiem, może pisałam sama do siebie.
przeraziłam się. dość.
miałam 14 lat i niezłe jazdy, depresje i takie tam. bagno, po prostu. pamiętam, że miewałam jakieś doły i doliny, ale teraz już nie wiem, czy sama siebie nie nakręcałam. trochę mi łyso, bo jakoś w tamtym czasie poznałam osobę, z którą koresponduję do dziś, a moje ówczesne listy musiały być w takim chorym klimacie.

dziś jestem kimś zupełnie innym, choć nadal mam swoje jazdy.
wniosek - trzeba obserwować 14 letnie, mimo wszystko, dzieci, bo czasem im odbija.
na szczęście nie robiłam jasełek z próbami samobójczymi.