15:42 / 28.11.2002
link
komentarz (6) | Czuje sie jak lisc na wietrze. Niesie mnie moje zycie, a ja nie mam w ogole na to wplywu. Lece, gdzie popadnie, czasem wpadne w kaluze, czasem odpoczne na trwaniku. Ale genralnie troche sie poniewieram i, mimo iz staram sie isc wlasna drozka, wiatr narzuca mi swoja. Wiatr- moj los.
Od jakiegos czasu dlawi mnie ogromny smutek. Jestem sama. Jak palec. W sensie emocjonalnym.
Pewnego razu postanowilam sprawdzic, co zrobia ludzie, jesli przestane wciaz inicjowac spotkania, dzwonic, pytac, zagadywac. Chcialam sprawdzic, czy im na mnie zalezy.
Nie zalezalo.
Urwalo sie, przestalo, skonczylo, umarlo smiercia naturalna.
Jestem jedna z milionow mrowek w mrowisku, szara i nierzucajaca sie w oczy, niewazna dla nikogo, beznadziejna i pospolita. Moze mialam kiedys cos do zaoferowania ludziom, moze bylam kims. Ale zdeptano i stlamszono moje marzenia, moje idealy, moja "ja".
Czuje sie jak wyrzucona, niepotrzebna zabawka. Jak mis pluszowy z dziura w brzuchu, jak lalka Barbie bez glowy. Chcialabym przelac na kogos moje bezgraniczne zaufanie, chcialabym sie podzielic wszystkim, co mam- tym, co mysle, tym, kim jestem. Chcialabym w zamian poczucie, ze jestem kims, ze jestem potrzebna, wazna, piekna, madra. Nie dla wszystkich. Ale chociaz dla kogos. Chcialabym miec kopa, zeby wreszcie cos zaczac robic ze swoim zyciem. Chcialabym sie realizowac, spelniac, wiecej tworzyc. Chcialabym, zeby ktos mnie pochwalil i zmobilizowal. Chcialabym czuc, ze moge. Chce miec cel w zyciu. Chce znalezc sens.
|
