09:01 / 21.11.2003
link
komentarz (0) | dzień kolejny, dziś nazwiemy go PONIEDZIAŁEK
około 17 wysiadłam z pociągu na stacji Poznań Główny i dopadło mnie to, co myślałam, że z powodu mniejszego bądź większego kataru było tylko złudzeniem
wysiadłam z pociągu i poczułam ten przeokropny smród i zobaczyłam przeobleśną szarość (plus mała dawka optymizmu: zobaczyłam też 4 kolorowe budynki i jedno zielonkawe drzewo,0)
obleśność Poznania niekiedy sprawia, że przestaję czuć się ambitna i mam ochotę wrócić do Olsztyna ponicnierobić wbrew przede wszystkim sobie, a potem to już wbrew wszystkim innym. co zresztą wcale mnie nie dziwi, bo podczas jednej z nielicznych w moim życiu poważnych rozmów z mamą (obecnie omawiana zdarzyła się w sobotę,0) samodzielnie i bez podpowiedzi doszłam do odkrywczego wniosku, że ja tak naprawdę nigdy nikogo się nie słucham [=>tzn. tylko udaję]. a nie byłam wychowywana bezstresowo!
ta obleśność Poznania tak wspaniale wyleciała mi z głowy, kiedy przez weekend byłam w Olsztynie (podkreślam: PACHNĄCYM,0). nie pamiętałam nawet o całym tym ... znieważaniu mojego powonienia kiedy wsiadałam dzisiaj sama do pociągu, tym razem już bez jakiegokolwiek komitetu pożegnalnego... :(
paradoks: jest komitet pożegnalny - wyję
nie ma komitetu pożegnalnego - WYJĘ
to ja już pójdę i wykonam Bardzo Ważny Telefon...
end |
