Ostatnio zaczalem umierac. Po raz kolejny.

To taki stan, w ktorym umysl uodparnia sie wreszcie na wszelkie przykre wspomnienia i zdarzenia aktualne, ale jednoczesnie nie jest tez zdolny do odczuwania jakiegokolwiek piekna i innych takich pierdol. Nie mowie tutaj o zmysle estetyki!

Umieranie=wyzbywanie sie emocji, lez, usmiechu, PRAGNIENIABYCZNOWZNIAMIMOZETONIEMOZLIWE

wszystko oddaje diablu, czy temu kto to sobie wezmie.

Mysle, ze niektorzy ludzie rodza sie juz martwi w ten sposob i nie sa w stanie niczego odczuwac nawet w takim stopniu w jaki ja odczuwam w najglebszym ataku duchowej smierci. No ale tak to juz jest.

Los nie jest sprawiedliwy w rozdzielaniu zdolnosci. Na moja korzysc i niekorzysc.

Dary bywaja bardzo uciazliwe. (vide: Tolkien J.R.R. "Hobbit", "Wladca Pierscieni",0)