Nie chce Ci juz byc balastem
Nie chce draznic istnieniem
Ani ciekawoscia
Nie chce ciagle na nowo rozdrapywac rany
Ani w Tobie ani w sobie
Ale nie moge zyc wiedzac, ze masz wlasne zycie, do ktorego ja juz nie mam zadnego dostepu,
Nie moge nie lapac wszystkich bolesnych okruchow informacji o Tobie.

Kompletna paranoja.

Jeszcze godzine temu cieszylem sie, ze od tak dlugiego czasu (bo az od paru dni,0) jestem spokojny i pogodny.

Dlaczego ja nie moge miec normalnych uczuc, przykrojonych na miare mozliwosci?