Boje się momentu przed zaśnięciem. Tej chwili, kiedy już nikt do mnie nie mówi, kiedy nikt mi nie przekazuje swoich myśli, kiedy pozwalające być kimś innym książki leżą już obok. Bo wtedy jest strasznie samotnie. I wtedy też - przez krótką chwilę - umysł ma dostęp do całej prawdy objawionej. A prawda rzadko bywa miła.

Jedynym ratunkiem jest zasypianie przy czułym spojrzeniu bliskiej osoby...

...albo próba niemyślenia. Ale to się rzadko udaje

***