Ś M I E R Ć

Fajnie brzmi, mimo że temat jest tak wykorzystany, wyeksploatowany i wymięty nadal w tych głoskach czai się strach i niewiadoma.. To chyba przez zgrzyt ”śm” i „r”. Ale czy to ważne..

Tak ostatnio patrzyłem na ten powyginany świat, na wykrzywione lustrzane odbicie kultury mas i jakoś melancholia zaczęła telepać mym biednym ciałem.. Nie ma w dzisiejszej kulturze miejsca na starość, tradycje zabija się bezmyślnie, a szacunek dostaje za pieniądze. Nasze społeczeństwo to społeczeństwo młodych prężnych, asertywnych (nienawidzę tego słowa) i komunikatywnych ludzi..

A gdzie miejsce dla czcigodnych starców, będących kwintesencją bądź esencją wiedzy życiowej i mądrości pokoleń?

Kto szanuje wiekowych ludzi i to czym żyli, to czemu dawali świadectwo?

Starzec to dla nas osoba nie w pełni sprawna, najczęściej zdziecinniała, która żyć powinna w ciepłym rezerwacie braku miłości, czyli w „domu...”..

Obrzydliwość, nie powiem, rzadko klnę, ale wkurwia mnie świat w jakim żyję i to wkurwia mnie na maksa, a jeszcze bardziej wkurwia mnie moja „trybikalność”.

Buntowanie się jest chore i tylko naprawdę odważnych na to stać, a ja jestem naprawdę wielce przeogromnie nieszczęśliwy gdy myślę o tym, że muszę żyć w społeczeństwie, które tworzą idioci, bogaci debile i gołe panienki..

A miało być o śmierci... no tak, powrócę więc do koncepcji i mych przemyśleń odrzucając gniew, który przed chwilą poniósł mnie na swej fali, czy jakoś tak, srał go piesJ))

No więc śmierć, to całkiem fajny temat. Zauważyłem, że mimo czasu, czasu historycznego, nic się w pojmowaniu śmierci nie zmieniło, nadal straszy i przeraża, tyle wieków nie własnego doświadczenia a my nadal się boimy i marzymy o nielogicznym precedensie, jednym jedynym..
A wracając do kultury masowej, to w niej nie ma miejsce na śmierć, ona przeczy starości. Z reklam krzyczą odmłodzone kremem twarze, koniec ze zmarszczkami, koniec z bólami, koniec z chorobami. Gówno prawda! Wyrzucają śmierć z naszych umysłów, a starszym ludziom karzą umierać bezosobowo i samotnie w szpitalach. Odbierając przywilej umierania wśród najbliższych w smutku i jakimś tam uczuciu.

(no dobra brudy dotyczące śmierci innym razem)