Smucą mnie chwile ciszy bo "nas" nie ma a jednak coś w tym jest.Gapię sie w przepełnione popielniczki i brudne szklanki, jakby były jakimś specjalnym elementem mojej rzeczywistości, możliwe że własnie tak jest.Chciałabym pójść z Tobą na spacer choć wiem że to niemożliwe, to w ogóle nie będzie możliwe w szczególe też.Nie tęsknisz za mną, tylko za czymś czego nie masz. Ja mam na pewno szklanki i popielniczki. Mam też mętlik w głowie i dużą dawkę strachu w kieszeniach. Nowe bluzki nie pomagają mi tak jak kiedyś, chyba lepsi są Ci, którzy myślą że rzeczy dadzą im szczęście, takim na pewno żyje się łatwiej.Chciałabym potrafić wybaczać i szanować ludzi których tak straszliwie nie lubie za to, jacy wobec mnie byli.Chciałabym potrafić wybaczyć i szanować siebie za to, jaka potrafiłam być.Boli mnie to że nie wiem,jak się skończy ten bieg do czegośtam, trace oddech.