kurwa. dawno nie pisalam bo mialam uczucie ze i tak nie ma o czym.
dzisiaj chce napisac o czyms o czym juz kiedys pisalam. o mojej milosci bialo - czerwonej.
jestem Polka. nigdy sie tego nie wstydzilam i nie mam zamiaru bo niby dlaczego? nigdy nie czulam sie z tego powodu ani specjalnie gorsza ani lepsza. ja jestem Polka i kocham swoj kraj. ty mozesz pochodzic skadkolwiek i to skadkolwiek rowniez kochac. w tej kwestii tyle.
problem pojawia sie u mnie innego rodzaju - mimo tej milosci nie wyobrazam sobie w tym kraju mieszkac. lekko dluzszy pobyt tutaj uswiadomil mi to.
nie chce mieszkac w kraju w ktorym rzadzacy najwyrazniej uznaja rzadzonych za skrajnych idiotow (chociaz mowi sie ze jakie spoleczenstwo taki rzad). kiedy jestem gdzies tam latwo mi sie od tego odciac i parzec na ten caly syf przez szybe bo wiem ze i tak mnie to nie dotknie.
nie chce mieszkac w kraju w ktorym brakuje wszystkim na wszystko. w ktorym czuje sie winna ze bedac emigrantka gdzies tam zarabiam wiecej niz ludzie dwa razy ode mnie starsi. w ktorym czuje zazenowanie ze podrywaja mnie dwudziestokilkuletni faceci mieszkajacy nadal z rodzicami. ze wychodze na obnoszaca sie swoim bogactwem 'ksiezniczke z anglii' ktora szasta kasa na lewo i prawo bo idzie na pol dnia do kosmetyczki zrobic sobie remont generalny.
nie chce mieszkac w kraju w ktorym ludzie sa zmeczeni zyciem. nie zmeczeni akurat dzisiaj bo cos tam. zmeczeni pernamentnie zyciem chyba juz od dnia narodzin. gdzie wszyscy widza wszystko w najlepszym wypadku w barwach szarych. gdzie traktuja siebie wzajemnie jak wrogow.
i nie zrozumcie mnie zle. jestem Polka i sama tez taka jestem. tylko ze troche. tylko ze czasami. i dlatego tez w Polsce moge i bede przebywac jak na razie tylko troche i tylko czasami.