kiedyś byli to moi znajomi. dobrzy znajomi z niedobrych czasów,wiesz. chociaż mógłbyś powiedzieć,że są najgorsi,też takich masz. i możesz nawet nie zdawać sobie z tego sprawy,jeśli oceniasz,serio. rozmowa jest o wszystkim i o niczym tak naprawdę. to właściwie nie jest rozmowa,to bardziej monolog. czasem wydaje mi się,że zaczynam się wymądrzać. nie,nie uważam ich za głupków,chociaż może trochę lekceważę ich potencjał. mimo,że staram się poruszać tylko tematy lekkie,łatwe i przyjemne,czuję się,jakby ktoś mnie napisał kursywą,rozumiesz? jak fikuśne słówko w bardzo obcym języku,które większość olewa w tekście,bo i tak nie potrafi go przeczytać. pretensjonalne jest to słówko,wiesz. jak popełnianie faux pas zamiast błędów. i rzucanie łacińskimi przysłowiami co kilka zdań - to z grubsza ten sam kaliber pretensjonalności.
jeszcze 365 dni temu byłam jednym z bohaterów,dzisiaj jestem bardziej jak didaskalia. niby znajdziesz mnie między dialogami,ale tak naprawdę mnie tu nie ma. to zupełnie tak,jakbym była jednocześnie widoczna i niewidzialna. napisana,ale niesłyszalna,wiesz. obecna,ale nietykalna jak chicagowska mafia. podrzucam akcje,ale w nich nie uczestniczę. napędzam działanie,ale sama nie działam.
kiedyś był to mój świat,a dziś jestem już tylko narratorem. scenarzysta chyba zapił,bo kiepskie są te moje kwestie,jakby zostały wycięte z surinamskiej telenoweli. zdaję sobie sprawę,że Carlos,Facundo i Alvaro świetnie by sobie poradzili bez mojego komentarza,jednak i tak usłyszysz mnie w kolejnym odcinku. bo przecież Carlos,Facundo i Alvaro są mi bliscy,przecież znam historię każdego z nich i od tak dawna łącze te suche fakty z własnymi domysłami,więc prawie umiem przewidzieć,co stanie się w kolejnym odcinku. tylko coraz mniej entuzjazmu usłyszysz w głosie narratora,serio. ludzie się zmieniają. a jeśli myślisz inaczej,to jesteś po prostu głupi. pantha rhei,heh.
lato przyszło,a nie mówiłam?

N.A.S.A. - Way Down (Feat. RZA, Barbie & John Frusciante). don`t ask me,where i`ve been.