Jestem. Zjawiam się czasami niewidoczna, by coś skomentować, ujawnić kilka ze swoich myśli. Potem znikam na jakiś czas, nie ma mnie dla nikogo. Prawie.
Na razie jestem, dla Ciebie, jeśli tylko chcesz. Wiesz co robić by mnie zaciekawić, by przykuć moją uwagę. Jestem.

Czasami tak cicha, zamknięta w świecie swoich własnych fantazji, czasami szalona, pozwalająca na zbyt wiele, wręcz prowokująca. Taka jestem, dziwna, ponoć czasami zimna i niedostępna, chociaż serce zawsze wypełnione gorącymi uczuciami. Po prostu czasami ciężko jest im się wydostać, ujawnić swoją moc.

Z utęsknieniem czekam na Jesień... wreszcie koniec wakacji, za niedługo lato też dobiegnie swojego końca, a ja powoli liczę dni. Taka już jestem, jesienna dziewczyna.
Chcę poczuć jej zapach, gdy przyjdzie, w wodospadzie opadających liści. Chcę zanurzyć twarz w listopadowej mgle, zobaczyć całą skalę Jesiennych szarości. Chcę dotknąć melancholii, skrytego częściowo, dalekiego słońca, odbijającego się w kałuży. Chcę ukłuć się kolcem kasztana, podczas wieczornego spaceru, myśli mając wypełnione dawnymi wspomnieniami, ludzikami z żołędzi i zapomnianymi już prawie, przyjaciółmi z odległego, dawnego świata. Chcę usiąść na ławce i wtulona w NIEGO móc odczuwać te wszystkie emocje, słyszeć tę muzykę duszy, czuć wszystkie te zapachy, aż do zaparcia tchu. Chcę zespolić się z tą Jesienią całym sercem, razem z wiatrem, radośnie porywać ostatnie liście spadające z drzew, a z deszczem spadać z furią na ziemię. Razem ze słońcem wyglądać nieśmiało zza chmur i połyskiwać figlarnie w kałużach i w zegarkach przechodniów.
Wezmę ze sobą aparat, a w końcu, zamyślona, zauroczona tym pięknem, tym spokojem i delikatnym smutkiem melancholijnej Jesieni, zupełnie o nim zapomnę, skazując się na kolejne miesiące tęsknoty za odczuwaniem. Za moją niepowtarzalną Jesienią.