jestem Marta i od godziny jestem w Gdańsku. jestem zmęczona czterogodzinną jazdą pociągiem i jestem głodna. jestem wściekła. jestem tą gorszą córką i dziewczyną, która robi wszystko w zgodzie z samą sobą, co jest czytane jak robienie na złość rodzicom. jestem podobno bezczelna i pyskata, a wszystko to dlatego, że nie boję się powiedzieć tego, co mam w głowie i na końcu języka. jestem leniwa. jestem złym człowiekiem, bo różnię się znacznie od swojej Mamy, która jest dobra. jestem źle postrzegana we własnym domu, bo noszę luźne spodnie, mam kolczyk i bałagan w pokoju; przecież powinnam inaczej, sąsiadki patrzą, przechodnie widzą, ludzie gadają. gówno mnie to. jestem Marta i nie zmienię się dla kogoś, kto nie potrafi zmienić się dla mnie. bo, przyjmij do wiadomości Drogi Czytelniku, zajebiście mi się żyje w moim innym świecie i nie zmieniłabym w nim niczego i nie chcę być idealnie ładna, doskonale inteligentna, klasycznie mądra i całe życie nieomylna, bo wszystkie moje najlepsze zajawki mają związek z moją nietypową urodą, niezrozumiałą inteligencją, głupią mądrością i z moimi pomyłkami, które okazały się strzałem w dziesiątkę. i naprawdę byłoby mi dużo łatwiej, gdybym mogła po prostu pokazać hejterom środkowy palec. tylko, że akurat teraz nie mogę, bo hejterem jest moja własna Mama.